Eğer Türkiye’yi Avrupa Birliği’ne sokmakla görevli olan bakan görev tanımından şüphe etmeye başlarsa AB üyeliğinin ciddi risk altında olduğunu söylebilirsiniz. Türkiye’nin AB üyeliğinde ilerleme sağlayamamasının Ortadoğu’daki etkisini zayıflatacağını da.
AB Bakanı ve Başmüzakereci Egemen Bağış Ukrayna’da katıldığı bir toplantıda Türkiye’nin “muhtemelen asla AB’ye üye olamayacağını” ifade etmesi ilk defa AKP’li üst düzey yöneticilerden birinin Türkiye’nin Brüksel klübüne üye olamayacağını açıkça dile getirmesi bir ilk. Bu açıklama ise Türkiye’nin Ortadoğu’daki pozisyonunu çok ciddi bir şekilde etkileyebilir.
Barın Kayaoğlu, Virginia Üniversitesi Tarih Bölümü’nde doktora adayıdır. Geçen sene Yale Üniversitesi’nin Uluslararası Güvenlik Çalışmaları programında Smith Richardson Vakfı bursuyla misafir araştırmacı olarak görev yaptı. Kendisini Twitter’dan (@barinkayaoglu) ve Facebook’tan (Barın Kayaoğlu) takip edebilirsiniz.
You know Turkey’s hopes of joining the European Union (EU) are in trouble when the state minister whose job is to get the country into the European club begins to have second thoughts about his mission. You may also know that Turkey’s influence in the Middle East would diminish if Ankara does not move forward with its EU bid.
The recent remarks of the Turkish minister for EU affairs Egemen Bagis, who declared that his country will probably not become a member of the prestigious European club, is the first time that a high-ranking member of the Justice and Development Party (AKP) government is admitting how Turkey may never enter the EU. This acknowledgement can have serious repercussions about Turkish influence in the Middle East.
Barın Kayaoğlu is finishing his doctorate in history at the University of Virginia. He was recently a Smith Richardson Foundation fellow in International Security Studies at Yale University. You can follow him on Twitter (@barinkayaoglu) and Facebook (Barın Kayaoğlu).
“Syrian blood” kicked around by foreign countries. The international community should be careful to prevent that image from becoming a reality.
In the aftermath of the Russian and Chinese vetoes at the United Nations Security Council, many Western countries and their Middle Eastern allies are looking for new ways to oust Syrian President Bashar al-Assad. The “Friends of Syria” meeting held in Tunisia last week aimed to remake the Syrian National Council – a coalition comprising dozens of different opposition groups – into a more cohesive front. Foreign governments are probably laying the groundwork to recognize the Council as a “government-in-exile” in the near future. But Syria’s friends have a long way to go before they have a shot at ousting Assad.
Beyond giving political backing to the Syrian National Council, arming the Free Syrian Army seems as a more realistic option. The FSA, a militia group primarily composed of soldiers who have deserted Assad’s army, is already using Turkish territory for its activities. Thus, the Turkish government’s threats against Assad that “all options are on the table” should be read as an intention to establish “safe areas” and perhaps more.
There is no question that the international community has to do something about the tragedy in Syria. It’s been a year and over 8,000 dead Syrians since the uprisings have begun. But the countries backing anti-Assad forces in Syria would be fooling themselves if they think “safe areas” or giving more arms and ammo to the FSA will accomplish anything. Humanitarian missions in Bosnia-Herzegovina and Rwanda in the 1990s amply demonstrated that “safe areas” are half-hearted attempts that do not succeed. More important, the absence of a strong international force only emboldens the aggressor to kill more – something that the international community is supposed to prevent.
The international community should also think whether it should and could makepeace through a full-scale military intervention in Syria because talking the talk of military intervention is easier than walking the walk. Russia and China have already demonstrated that they do not want Western countries, Turkey, and the Arab League in Syria. It is almost certain that Iran will mobilize its resources and assets (read: Hezbollah) to shore up its allies in Damascus. It is also certain that public opinion in the West, Turkey, and Arab countries will not support military action against Syria.
If the anti-Assad groups and their international supporters are really determined to overthrow the Baath regime, they have to see the biggest risk about post-Assad Syria: given its multi-confessional nature, foreign intervention may very well exacerbate religious discord (à la Iraq). That will put the people of Syria in a situation even worse than the present.
Half-hearted political talk will certainly not solve Syria’s tragedy. But military action does not look like the answer either.
—
Barın Kayaoğlu is a Ph.D. candidate in history at The University of Virginia. He welcomes all comments, questions, and exchanges. To contact him, click here.
Cumhurbaşkanı Sarkozy ve Başbakan Erdoğan (Resim: ntvmsnbc.com)
Ancak daha sonra Ankara beş savaş gemisi ve bir denizaltıdan oluşan bir filoyu Muammer Kaddafi’ye karşı uygulanan silah ambargosuna katkı sağlamak üzere görevlendirdiğini 23 Mart’ta açıkladı. Bundan iki gün sonra da Amerikan güçleri Libya’daki operasyonlarını bitirdikten sonra NATO ittifakının harekata komuta etmesine izin verdi.
Türkiye’nin ani dönüşü ne şekilde izah edilebilir? Daha da önemlisi, son yıllarda Batılıların sıkça dile getirdikleri Türkiye’nin “Doğu’ya kayması” endişelerinin aksine, Ankara Batı’ya “geri dönüyor mu”?
Hem evet ve hem de hayır.
Şurası kesin: Türk deniz gücünün Kaddafi’ye karşı uygulanan ambargoda görev almasıyla Türk Hava Kuvvetleri’nin Kaddafi’nin güçlerine saldırmasıyla ve/veya isyancı güçleri diğer NATO müteffikleriyle birlikte koruması arasında çok büyük fark var.
Ancak son günlerde Ankara’nın Libya politikasındaki meydana geldiği zannedilen ani değişiklik, gerçekte Türk dış politikasında son zamanlarda görülen eğilimlerletutarlılık arz etmektedir. Hatta Ankara’nın son kararı aslında Türkiye’nin ne kadar da Batılı olmaya başladığına işaret etmektedir.
İşte bu yatırımlar ve Libya harekatına katılma kararı tam olarak da Türkiye’nin – ekonomik hedefleri siyasi araçlarlarla gerçekleştirme anlamında – “Batılı” karakterine işaret etmektedir.
Tabi bu da mizahi olabilecek kadar ilginç bir durum: Bugüne kadar birçok Türk vatandaşı, diğer ülkelerdeki insanlar gibi (ve kısmen de haklı olarak) gelişmiş ülkelerin gelişmekte olan ülkelerdeki siyasi sıkıntıları o ülkeleri “sömürmek” için kullandığına inanagelmişlerdir.
Tabi bu düşünce kalıbı son günlerde Ortadoğu’da ve Kuzey Afrika’da cereyan eden olayları açıklamakta yetersiz kalır. Ancak şu da bir gerçek ki siyasi idealleriyle ekonomik zorunluluklar arasında seçim yapmaları gerektiğinde birçok Batı ülkesi hala demokrasi ve insan haklarını kolayca arka plana itebilmektedir. Genellikle de siyasi ideallerle ticari çıkarları birbirine karıştırırlar.
Türkiye “Doğu’ya gidiyor” olabilir de olmayabilir de. Benzer şekilde, ekseni “kayıyor” olabilir de olmayabilir de. Ancak son tahlilde, Türkiye’nin çok daha “Batılı” davrandığı şu günlerde Batı’yla olan bağlarının çok büyük önem arz ettiği de inkar edilemez bir gerçek.
—
Barın Kayaoğlu, Amerika’da Virginia Üniversitesi’nde Tarih Bölümü’nde doktora adayıdır ve her türlü yoruma, soruya ve fikir alışverişine açıktır. Kendisiyle bağlantıya geçmek için buraya tıklayın.
President Sarkozy and Prime Minister Erdoğan (Photo courtesy of ntvmsnbc.com)
And then, on March 23, Ankara decided to send five warships and a submarine to the Libyan coast to enforce the arms embargo against Muammar Qaddafi. Two days later, Turkey agreed to let the North Atlantic Treaty Organization (NATO) take over command once U.S. forces conclude their operations in Libya.
What explains this sudden change in the Turkish stance? More important, after Westerners have worried about Turkey’s “Eastern shift” in the past few years, is Ankara finally “heading back” West?
Yes and no.
To be sure, Turkish naval forces enforcing the international embargo against Qaddafi is very different than the Turkish Air Force attacking Qaddafi’s armies and/or defending the rebels with other NATO allies.
That is precisely the indication for Turkey’s “Westernness” – pursuing economic ends with political means.
And it’s an ironic twist: Turks, just like other nations in the developing world, regularly blame developed countries (with some justification) for manipulating political troubles in developing countries in order to “exploit” them. Although I don’t think that statement explains recent events in the Middle East and North Africa, it is certainly true that, in the contest between political ideals and economic needs, many Western countries frequently choose the latter over the former. Most of the time, they mix both.
Turkey may or may not be “moving East.” Its foreign policy axis may or may not be “shifting.” But in the final analysis, Turkey’s Western commitments still matter – especially as Turkey acts very “Western” these days.
—
Barın Kayaoğlu is a Ph.D. candidate in history at The University of Virginia. He welcomes all comments, questions, and exchanges. To contact him, click here.
